بیماری عفونی حاد و مزمن مالاریا توسط انگل تک یاخته درون سلولی و اجباری ازجنس پلاسمودیوم و با گزش پشه آنوفل آلوده منتقل می شود. برطبق آمارهای سازمان بهداشت جهانی، درحال حاضر مالاریا در 104 کشوردرحال انتقال است و به علت نقص در برنامه مبارزه با این بیماری، کنترل و حذف آن با مشکل مواجه شده است. یکی از مهمترین مشکلات بر سر راه برنامه حذف مالاریا، مقاومت انگل به داروهای مالاریایی رایج و ارزان قیمت می باشد که لزوم دستیابی به یک داروی جایگزین با ساختار جدید و مکانیسم عمل متفاوت را اجتناب ناپذیر می نماید. در این راستا، گروه های تحقیقاتی با تمرکز بر روی حلقه های هتروسیکل، با هدف دستیابی به داروهای جدید و دارای مکانیسم عمل متفاوت با داروهای رایج، مشتقات گوناگونی را سنتز و فعالیت ضد مالاریایی آن ها را بر روی مراحل مختلف رشد انگل بررسی نموده اند. در این میان ترکیبات حاوی حلقه کینولون با استخلاف های گوناگون در موقعیت های متفاوت حلقه، تاثیر مناسبی بر روی مراحل خونی، کبدی و جنسی انگل نشان دادند. در نتیجه با در نظر گرفتن تمایل این ترکیبات بر روی مراحل مختلف رشد انگل مالاریا، به عنوان ترکیب راهنما در دستیابی به داروهای ضد مالاریای جدید با مکانیسم عمل متفاوت می توانند مورد ارزیابی های بیشتر قرار گیرند. با توجه به اهمیت موضوع، در این مقاله مروری به معرفی تعدادی از مشتقات کینولون با اثر ضد مالاریا پرداخته می شود.

داروهای کینولون مواد ضدمیکروبی صناعی و از آنتی بیوتیک های رایج مصرفی در دنیا هستند که در درمان عفونت های متعدد بالینی مورد استفاده قرار می گیرند. از دلایل اهمیت بالینی کینولون ها به عنوان آنتی بیوتیک های ایده آل می توان، اثربخشی بالا، وسیع الطیف بودن، فراهمی زیستی بالا و عوارض دارویی کم را نام برد. این عوامل ضدمیکروبی فاقد منشا بیولوژیکی می باشند. علاوه بر جهش های کروموزومی در ژن های هدف که مقاومت نسبت به این داروها را به همراه دارد، در سال های اخیر مقاومت به واسطه حضور ژن های پلاسمیدی خانواده qnr نیز بروز نموده و درمان عفونت های ناشی از ارگانیسم های مقاوم را مشکل نموده است. مقاومت کینولونی وابسته به پلاسمید (PMQR) به دلیل گسترش سریع در بین باکتری ها نقش بسیار مهمی در مقاومت به این داروها ایفا می کند. تا به حال سه نوع مقاومت کینولونی وابسته به پلاسمید شناسایی شده که شامل، پروتئین a ac (6´) -Ib-cr، پمپ پروتئینی qepA و پروتئین های qnr می باشد. در این تحقیق نقش پروتئین های qnr در ایجاد مقاومت دارویی نسبت به مجموعه داروهای پرمصرف کینولون مورد بررسی قرار گرفته است.

سابقه و هدف: اسینتوباکتر بامانی یکی از علل مهم عفونت های بیمارستانی در سراسر دنیا است. سویه های اسینتوباکتر مقاوم به آنتی بیوتیک ها باعث محدودیت هایی در درمان موثر می شوند. این مطالعه با هدف بررسی جهش در ژن gyrA A جدایه های بالینی اسینتوباکتر بامانی مقاوم به کینولون و ارزیابی الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی آن ها در اصفهان انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی-توصیفی، 70 جدایه اسینتوباکتر از بیماران بستری در ICU بیمارستان الزهرا اصفهان جمع آوری گردید. به منظور شناسایی بیشتر جدایه ها از تست های بیوشیمیایی استاندارد استفاده شد. حساسیت آنتی بیوتیکی با روش انتشار دیسک برای 8 آنتی بیوتیک انجام گرفت. حداقل غلظت باز دارندگی (MIC) سیپروفلوکساسین و لووفلوکساسین با روش E-test برای جدایه ها مطابق با استاندارد CLSI تعیین شد. همچنین به منظور شناسایی جهش در ژن gyrA در جدایه های مقاوم به سیپروفلوکساسین و لووفلوکساسین از روش PCR-RFLP استفاده گردید.یافته ها: جدایه ها بیشترین میزان مقاومت آنتی بیوتیکی را نسبت به سیپروفلوکساسین (100%)، جنتامایسین (100%) و کمترین میزان را نسبت به ایمی پنم (%92.8) و مروپنم (90%) نشان دادند. در روش MIC میزان مقاومت جدایه ها به سیپروفلوکساسین و لووفلوکساسین 100% و %65.7 بود. میزان مقاومت چند دارویی 66.7% درصد و فراوانی جهش ژن gyrA در جدایه ها 93% بود.نتیجه گیری: در این مطالعه مشاهده شد که جدایه های اسینتوباکتر بامانی مقاوم به کینولون دارای جهش در ژن gyrA بودند. این جهش نقش مهمی در افزایش مقاومت در جدایه ها دارد. تشخیص سریع جدایه های اسینتوباکتر بامانی مقاوم به کینولون می تواند کمک مناسبی برای درمان این عفونت ها باشد.

در این مقاله، تکنیک میکرواستخراج فاز مایع مبتنی بر حلال یوتکتیک عمیق برای پیش تغلیظ مقادیر کم Cu2+ و سپس تعیین آن توسط طیف سنجی جذب اتمی شعله (FAAS) استفاده شد. 8-هیدروکسی کینولون ((اکسین)) به عنوان یک عامل کمپلکس کننده و مخلوط کولین کلرید-فنل با نسبت مولی 1:3 به عنوان حلال استخراج کننده استفاده شد. با استفاده از تکنیک میکرو استخراج فاز مایع پراکنده اولتراسونیک، حلال استخراج کننده در محلول نمونه پراکنده شد و کمپلکس آبگریز در مدت زمان کوتاهی استخراج شد. پارامترهای مختلف موثر بر بازیافت استخراج شامل pH محلول نمونه، غلظت عامل کمپلکس کننده، نسبت مول اجزای حلال استخراج کننده، حجم حلال استخراج کننده، زمان استخراج و حجم حلال آپروتیک (تتراهیدروفوران) به طور کامل بررسی و بهینه شدند. در شرایط بهینه، منحنی کالیبراسیون خطی در محدوده 20-300 میکروگرم بر لیتر Cu2+ با حد تشخیص (n=8)4.5 میکروگرم برلیتر بود. همچنین انحراف معیار نسبی بر اساس آنالیز هفت تکرار محلول حاوی 50 میکروگرم در لیتر Cu2+ 3.1 درصد بود. در نهایت، میکرواستخراج فاز مایع سبز کارآمد، سریع با موفقیت برای تعیین مقادیر کم Cu2+ در نمونه های مختلف آب مورد استفاده قرار گرفت.

ترکیب جدیدی از -7 پیپرازین کینولون ها که در آن گروه -2 (-2تیوفن-2-ایل) اتیل به حلقه پیپرازین متصل می شود، سنتز شده و اثر ضد میکروبی آن روی یک سری از باکتری های گرم مثبت و گرم منفی با استفاده از روش agar dilution procedure بررسی شده است. نتیجه نشان می دهد این ترکیب با نام سیکلوپروپیل-6-فلورو-1،-4  دی هیدرو، -8متوکسی-7- (-4 (-2 (-2تینیل)-2- ایل) -2-هیدروکسی ایمینواتیل) -3-متیل پیپرازین-1-ایل) -4-اکسو-3-کینولون کربوکسیلیک اسید، فعالیت ضد میکروبی بهتری نسبت به ترکیب گتی فلوکساسین دارد.

عمل پیوند به عنوان یکی از روش های تکثیر تجاری در کاکتوس مرسوم بوده و به روش های متفاوت انجام شده است. با توجه به اینکه گونه های رنگی کاکتوس مثل گونه ژیمنو فاقد کلروفیل بوده و لازم است به منظور بقاء بر روی پایه ای دارای کلروفیل پیوند شوند و تهیه پیوندک از آن ها مشکل است، در این تحقیق از روش ریزپیوندی که در آن کوچکترین قطعه قابل پیوند (آرئول) به عنوان پیوندک کاربرد دارد استفاده شده است. میکروپیوندهای گونه ژیمنو Gymno calycium بر روی پایه تریکو سرئوس Tryco sereus پیوند شدند. در این تحقیق اثر کاربرد تیمار هورمون (اکسین) خارجی بر روی ریزپیوندی گیاه کاکتوس ارزیابی شد. ایندول بوتیریک اسید (IBA) به عنوان (اکسین) استفاده شد. تیمار (اکسین) خارجی در چهار غلظت 0، 50، 100 و 150 ppm و در 3 سطح زمانی 3 و 9 و 15 روز بعد از عمل پیوند استفاده شد. اندازه گیری فاکتورهای وزن گیاه، درصد گیرایی پیوندها، تعداد آرئول ها، قطر پیوندک و قطر لایه زاینده کامبیومی انجام شد. بهترین نتایج در تیمار 100 ppm (اکسین) خصوصا در 15 روزه مشاهده گردید. نتایج بدست امده از این تحقیق دلالت بر آن دارد که تیمار (اکسین) در غلظت بهینه منجر به افزایش موفقیت پیوند می شود.

زمینه و اهداف: اشریشیاکلیاروپاتوژنیکUPEC) ) شایع ترین عامل عفونت های دستگاه ادراری (UTIs) در جامعه و بیمارستان ها می باشد. سالانه حدود 150 میلیون نفر در سراسر جهان به عفونت های ادراری مبتلا می شوند که منجر به افزایش هزینه های مراقبت های بهداشتی می شود. مطالعه حاضر به شناسایی و توزیع فراوانی فاکتورهای ویرولانس در بین سویه های UPEC مقاوم به فلوروکینولون (FQs-R) و حساس به فلوروکینولون (FQs-S) در بیمارستان های همدان، غرب ایران پرداخته است. مواد و روش کار: یکصد و هفتاد نمونه ادرار بصورت متوالی از بیماران بستری در سه بیمارستان شهر همدان از اسفند تا شهریور 1398 جمع آوری شد. ایزوله های UPEC با استفاده از آزمایش های بیوشیمیایی و واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) شناسایی شدند. با استفاده از روش انتشار از دیسک و رقیق سازی میکروبراث حساسیت ضد میکروبی و حداقل غلظت مهاری (MIC) سیپروفلوکساسین تعیین شد. با روش Multiplex-PCR شیوع ژن های pap، aer و hly بررسی شدند. یافته ها: در بین 170 نمونه ادرار جمع آوری شده از بیماران بستری، E. coli با فراوانی 125 (73/5%) شایع ترین ایزوله بود. مقاومت به نالیدیکسیک اسید و فلوروکینولون ها از جمله سیپروفلوکساسین، نورفلوکساسین و افلوکساسین به ترتیب در 88/8%، 71/2%، 70/4% و 68/8% از ایزوله های UPEC شناسایی شد. شیوع ژن های hly و pap در سویه های FQs-R به طور معنی داری کمتر از سویه های FQs-S بود. نتیجه گیری: مقاومت آنتی بیوتیکی سطح بالا به کینولون ها و فلوروکینولون ها و ناهمگنی ژن های ویرولانس در بین ایزوله های بالینی UPEC نیاز به توجه جدی دارد. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

آزمایشی به منظور بررسی اثر نفتالین استیک اسید، نفتالین استامید و 2، -4 دی کلروفنوکسی استیک اسید بر کمیت و کیفیت خرمای شاهانی انجام شد. برای این آزمایش، 24 درخت 15 ساله خرمای شاهانی در یک باغ تجارتی در شهرستان جهرم، استان فارس انتخاب شدند. خوشه های میوه روی هر درخت با محلول های نفتالین استیک اسید (0، 40 و 60 میلی گرم در لیتر)، نفتالین استامید (80 و 120 میلی گرم در لیتر) و 2، -4 دی (0، 10 و 20 میلی گرم در لیتر) تیمار شدند. نفتالین استامید در غلظت های 80 و 120 میلی گرم در لیتر به طور معنی داری سبب افزایش وزن، طول و قطر میوه ها و وزن گوشت در مراحل خلال و تمر شد. هم چنین، نفتالین استیک اسید در غلظت های 40 و 60 میلی گرم در لیتر و 2، -4 دی در غلظت های 10 و 20 میلی گرم در لیتر سبب افزایش طول، قطر میوه در مراحل خلال و تمر شد ولی نفتالین استامید بهتر از 2، -4 دی سبب بهبود خصوصیات شد. به طور کلی، نفتالین استیک اسید، نفتالین استامید و 2، -4 دی، به ویژه در غلظت های بالا سبب تاخیر در رسیدن میوه به مدت 17 روز شدند و میزان مواد جامد محلول را کاهش دادند.